“Η δική μας αφήγηση για την γειτονιά των προσφυγικών, μιλά για τον αγώνα για επιβίωση και αξιοπρέπεια, για αλληλεγγύη και συντροφικότητα, για αυτοοργάνωση, ισότητα και κοινωνικό αγώνα, για διαφυλετική και διαθρησκευτική συμβίωση σε καιρούς ανέχειας και κανιβαλισμού.
Ένα κοινωνικό και πολιτισμικό εργαστήρι αυτοθέσμισης και κοινότητας που συνεχίζει να παραμένει σε αυτούς που το έχτισαν, στους μετανάστες, στους πρόσφυγες και τους λεηλατημένους από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Μιλά για τα χαμόγελα δεκάδων παιδιών που παίζουν στους δρόμους της γειτονιας, τις συλλογικές κουζίνες και τις αυτοοργανομένες δομές παραγωγής και αυτομόρφωσης, τις κοινωνικές και πολιτικές δράσεις, την φροντίδα στους ασθενείς και τους αδύναμους, τις εργασίες συντήρησης, με πενιχρά μέσα, ενός τόπου που συμπυκνώνει μνήμες αγώνων της εργατικής τάξης των τελευταίων ογδόντα περίπου χρόνων.”
Πρόκειται όμως για μια ποιοτική αναβάθμιση της καταστολής, αφενός γιατί αντιστρέφει τα νοήματα σε επικοινωνιακό επίπεδο και αφετέρου, γιατί αντιπαρατίθεται ευθέως πολιτικά εναντίον των κομματιών της κοινωνίας που αυτό-οργανώνονται έμπρακτα. Δηλαδή, τα διαγγέλματα ανάπτυξης και αξιοποίησης έρχονται να απαντήσουν σε επίπλαστες ανάγκες και όχι στις πραγματικές ανάγκες του κόσμου των προσφυγικών. Συγκεκριμένα, οι προτάσεις αναβάθμισης περιλαμβάνουν την ανέγερση μουσείου προσφύγων, φοιτητικών εστιών, ξενώνων για άστεγους και πρόσφυγες. Είναι καταφανές το επίπλαστο των προτάσεων ως απάντηση στα κοινωνικά ζητήματα της εξαθλίωσης και της ανέχειας, καθώς στην γειτονιά των προσφυγικών κατοικούν ήδη άνθρωποι άστεγοι, ασθενείς, παιδιά και ηλικιωμένοι, άνεργοι, φοιτητές, μετανάστες και πρόσφυγες. Ποιό μουσείο θα μπορούσε να καταδείξει το προσφυγικό ζήτημα όταν οι ίδιοι οι πρόσφυγες και μετανάστες, κατοικώντας και αγωνιζόμενοι στη γειτονιά, χαράσσουν και συνδέουν την καθημερινή πραγματικότητά τους με την ιστορία της γειτονιάς των Προσφυγικών? Απέναντι στην απτή και βιωμένη πραγματικότητα των κατατρεγμένων, το κράτος χτίζει μουσεία-νεκροταφεία, για να καταχωνιάσει μνήμες και ιστορίες πολέμων που ποτέ δεν τελείωσαν.
Η γειτονιά των Προσφυγικών της Λ. Αλεξάνδρας περιλαμβάνει ένα ετερόκλητο σύνολο ανθρώπων, κοινό σημείο των οποίων είναι η συλλογικοποίηση, κυρίαρχα πάνω στο υλικό πεδίο της γειτονιάς, το οποίο είναι και η βάση διαμόρφωσης των κοινοτικών σχέσεων. Χάρη σ’ αυτά λοιπόν, η κοινότητα των προσφυγικών ανταποκρίνεται στα ζητήματα τόσο τα υλικοτεχνικά, όσο και τα κοινωνικά, καθώς οι ίδιοι οι κάτοικοι οργανώνονται επί των αναγκών και των προβλημάτων τους, χωρίς αυθεντίες και προγράμματα ανάπλασης, αλλά μέσω του συλλογικού μόχθου και της εργασίας.
Παρ’ όλα αυτά, το πλάνο «ανάπτυξης» δεν αφορά αποκλειστικά το αρχιτεκτονικό κομμάτι της γειτονιάς αλλά έχει σαν –καθόλου άδολη- συνέπειά του τον πληθυσμό που κατοικεί στα προσφυγικά και αυτό, πλήττοντας το άμεσο συνεκτικό του στοιχείο- την αυτοοργάνωση και την συλλογικοποίηση. Είναι ξεκάθαρα, λοιπόν, ένα χτύπημα στις οριζόντιες δομές και στις δομές της αυτό-οργάνωσης από κυβερνητικά επιτελεία, πεφωτισμένους της αριστεράς που αγνοούν παντελώς τα πραγματικά ζητήματα της εξαθλιωμένης κοινωνίας γενικά και της αγωνιζόμενης κοινότητας των προσφυγικών ειδικότερα. Θα πρέπει λοιπόν να γίνει κατανοητό, ότι το μόνο αρμόδιο σώμα να αναπτύξει, να αναπλάσει και να αξιοποιήσει τη γειτονιά αυτή, είναι το σώμα της κοινότητας των προσφυγικών.
Συνδετικός ιστός της αυτό-οργανωμένης κοινότητας είναι οι ισότιμες, συντροφικές και αλληλέγγυες σχέσεις που θωρακίζουν και ενισχύουν τον συλλογικό αγώνα για αξιοπρέπεια και ισότητα. Πάνω σ’ αυτά τα θεμέλια, η γειτονιά των προσφυγικών θα συνεχίσει να μάχεται στα πλαίσια του κοινωνικού κινήματος ενάντια στην λεηλασία και την κρατική καταστολή.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ
Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών
8/8/2016